Kutsal Kitabın bu ayetinde, Pavlus Makedonya kiliselerindeki Rabbin lütfundan bahsediyor. Bu kişiler büyük sıkıntılardan geçmelerine rağmen, cömerce veriyorlar. Bugün Rabbin tüm kiliselerinde bunu görüyoruz – ben sadece ondalık ve sunulardan bahsetmiyorum, aynı zamanda Rabbin insanlarına verdiği lütuftan bahsediyorum.

Bir süre önce Hindistan’ın Orissa bölgesinde meydana gelen zülmü örnek olarak vermek istiyorum; bu bölgece müjdeci olan kiliseler ateşe verildiler ve önderleri öldürüldü. Ama, topluluktaki kardeşler Mesih’in sevgisi için çektikleri acıların üstesinden Rabbin lütfuyla geldiler.

Bazı topluluklar Müjde’ye zülmedenler için bir araya gelip dua ederler. Tıpkı Tarsuslu Saul’un yaptığı zulümler karşısında ilk hristiyanların yaptığı gibi dua ederler. Rab bu ilk hrıstiyanların dualarına Saul’un karşısına kendi çıkarak ve onu kurtararak ve Saul’u tanıdığımız Pavlus haline dönüştürerek verdi.

Rabbin tüm çocukları Rabbin kendilerine verdikleri lütfu anlayarak bunda bolluk içinde yaşarlarsa çok iyi olur. Hem dünya çok daha iyi bir yer olurdu, hem de Rabbin işleri daha hızlı büyürdü. Rabbin bizlere verdiği lütuf asla çarçur edilmemeli, çünkü bu lütufla birlikte kazanılacak ödüllerde mevcuttur.

Bir çok ailenin sorunlarıın çözümü aslında Rabbin kendilerine vermiş olduğu lütfu anlamalarında yatıyor. Eğer Rab bir ailenin bir başkasının kaybı için araya girip dua etmesini seçmişse, ve bu aile bunu sadakatle yerine getiriyorsa, Rab her iki aileyi de bereketleyecektir. Belki de Rab hikmetiyle verdiği görev sonunda çok beklenen barış sağlanacak ve aile tekrar bir araya gelecektir.

Bir çok aile biraraya gelerek dua ederler, bunu yapmak iyidir. Bazılarıysa biraraya gelerek Rabbin yüzünü ararlar ve karanlığın egemenliğinde yaşayanların adına dua ederler. Bir çok aile biraraya gelerek Rabbin işleri için para toplamaya başlarlar. Makedonya’lılar güçlerinin ötesinde cömert davranmışlar. Ellerinden gelenin ötesinde sevinçle verdiklerine Pavlus tanıklık etimiştir (ayet 3).

Bizlere verilmiş olan lütuf için ne bahaneler sunmalıyız ne de bahaneler kabul etmeliyiz.

İsa’nın sevgisiyle,
Doktor Soares